Σοφία Καββαθά: Ένα περιοδικό γεννιέται -Επεισόδιο 1ο
Χωρίς τίτλο...Κάποιες χειμωνιάτικες Κυριακές μεσημέρι η περιέργεια χτυπούσε κόκκινο, όπως κόκκινο χρώμα είχε το ντοσιέ που ο Κ.Κ. τις Κυριακές που δεν πέταγε ανεμόπτερο και δεν πήγαινε σε αγώνες αυτοκίνητου έβαζε μουσική, τό ’στρωνε μπροστά του, το άγγιζε απαλά πριν το ανοίξει και απαιτούσε όλο, μα όλο τον «τεράστιο» χώρο του δυαριού που μέναμε ΜΟΝΟ, μόνο για εκείνον και το κόκκινο, μυστικό ντοσιέ με τα σκληρά λάστιχα που το έκλειναν.
Και όταν επέστρεφε μετά το ταξίδι που έκανε μέσα στο περιεχόμενό του, ήταν απλωμένη στο πρόσωπό του μια αστραφτερή, λαμπερή ευτυχία. Και ο παρείσακτος αυτού του ταξιδιού, εγώ δηλαδή, ένιωθε σχεδόν μέχρι πόνου την αγωνία του περιεχομένου του... φωτογραφίες... γράμματα... σημειώσεις... γιατί όχι ξεραμένα λουλούδια κτλ. κτλ... της προηγούμενης ζωής του ίσως... σκεφτόμουνα.
Κι αυτή η ιστορία συνέχιζε, συνέχιζε, και η αγωνία της αγνωσίας του περιεχομένου τεράστια. Κι έτσι, κάποια καθημερινή βραδάκι, που ο Κ.Κ. ήταν σίγουρα στη ΝΕΤ για τις ειδήσεις... ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ! ¶φησα έξω από την πόρτα τη διακριτικότητά μου και τα υπόλοιπα αξιοπρεπή, και... και, τρέμοντας σχεδόν από ντροπή, έψαξα το ντοσιέ, το βρήκα και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το άνοιξα. Προσχέδια... κείμενα... πρόχειρες σελιδοποιήσεις κομματιών, εξώφυλλα, σήματα, τίτλοι, ολοκλήρωναν την ιδέα-πρόταση-ΑΝΑΓΚΗ έκδοσης ενός περιοδικού, του ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΟΥ. Το ντοσιέ έκλεισε, πήγε στη θέση του, αλλά έκλεισε μέσα στον κόσμο του και μένα. Τρεμούλες, ντροπές, αδιακρισίες κτλ. ξεχάστηκαν, η αγωνία όμως έγινε μια άλλη αγωνία τώρα, η αγωνία της άγνοιας του πώς γίνεται το συγκεκριμένο όνειρο πραγματικότητα. Το πώς και πώς, με τι και τι, δηλαδή, εκδίδεις ένα περιοδικό, χωρίς να ξέρεις τίποτα από αυτά. Το μυστικό κρατήθηκε καλά κρυμμένο για αρκετό καιρό από τον Κ.Κ., και κάποτε αρχίζει η συλλογή πληροφοριών περί τα αναγκαία εκδοτικά. Αγοράζονται περιοδικά, καλομελετώνται τα στοιχεία και οι τίτλοι των συντελεστών, από όπου αρχίζει να βγαίνει η άκρη. Το κουβάρι ξετυλίγεται, και οι γνώσεις πληθαίνουν, οι εκδοτικές ορολογίες αποκαλύπτουν τα στοιχεία τους και σχεδόν -σαν έτοιμη από καιρό- πήρα φόρα κι έφυγα για την παραγωγή, με την ελπίδα ότι η καρό σημαία θα έπεφτε στην ώρα της.
¶νοιξη του ’70 και η Σόφη Καββαθά, νυν εκδότης του περιοδικού, που η έμπρακτη εμπειρία της στα εκδοτικά ήταν κάτι διαφημιστικά φυλλάδια που τα έκανε η ίδια όλα, ακόμα και το φωτομοντέλο (λέμε τώρα), ξεκινά για τη Συγγρού. Η λεωφόρος Συγγρού τότε ήταν η λεωφόρος Αυτοκινήτου. Όλες οι αντιπροσωπίες, μεγαλοπωλητές, συνεργεία αντιπροσωπιών, ανταλλακτικά και αξεσουάρ στους κοντινούς δρόμους έφταναν μέχρι και την Καλλιρρόης. Αρχίζοντας από το Α: Alfa Romeo στη στροφή της λεωφόρου. ΔΑΜΑΡ ΑΕ, καλό, καλό ταξίδι, φίλε Χρήστο, η ζώνη ασφαλείας είναι άχρηστη πια, αντιπρόσωπος της Lancia. Peugeot Σάρας απέναντι αριστερά. Opel Πεσμαζόγλου απέναντι πιο κάτω. Κοντέλλης-Παντελεημονίτης Ford βέβαια στην ίδια λεωφόρο. Γκρίσιν-Μαχμουρίδης, Δημητρίου-Ζαλμάς-Στάμου και όλοι, μα όλοι ήμασταν «της Συγγρού» τότε. Έτσι με αποκαλούσε γελώντας εκείνον τον καιρό η Βαρβάρα η Διακογιάννη, η γυναίκα του Γιάννη του αθλητικογράφου, που μαζί είχαμε ένα γραφείο (δημιουργικό) και περνούσαμε και καλά και δουλεύαμε.
Με τη Βαρβάρα πλάτη ξεκίνησε το σκηνικό του μάρκετινγκ-μπίζνες-πλαν. Δηλαδή πόσο τιράζ, πόσες σελίδες, ποιο χαρτί, πόσο να πωλείται, πώς είναι οι άλλοι (ανταγωνισμός), τι προς και πόσο πουλάνε, τι θα προτείνουμε εμείς, πόσο ΛΙΓΟ (χρώμα), πόσο ΠΟΛΥ (μαύρο) θα έχουμε, πόσα χρήματα τέλος πάντων θα χρειαστούν για να βγει το περιοδικό. Τα χρήματα βγήκαν τόσα, δε θυμάμαι πόσα, μοιράζονται σε διαφημιστικούς χώρους, 8.000 δρχ. η σελίδα, αυτό το θυμάμαι καλά, παίρνω από τη βιβλιοθήκη του Κ.Κ. το ωραιότερο αυτοκινητοέντυπο που μου καταγυάλισε... μόνο κάτι τέτοιο σκεφτόμουν θα ήθελε να βγάλει ο Κώστας. Και έτσι, με το ελβετικό Salon d’ auto στο χέρι, με εντολές καταχώρισης σε πολύγραφο, κατεβαίνω τη Συγγρού δεξί πεζοδρόμιο και σε λίγο, καλοκαίρι κάπως πια, ανεβαίνω το απέναντι πεζοδρόμιο της Συγγρού ολοκληρώνοντας το έργο μου.
Κι ένα απόγευμα Κυριακής, γιατί τότε και το Σάββατο ήταν εργάσιμο, ανοίγω το δικό μου ντοσιέ πλέον, βγάζω και απλώνω όλη την ιστορία της παραγωγής του εντύπου, με υπογεγραμμένες και σφραγισμένες εντολές διαφημιστικών καταχωρίσεων στο περιοδικό ΤΡΟΧΟΙ & ΔΡΟΜΟΙ, που θα κυκλοφορούσε την 1η Οκτωβρίου του 1970 από Κ.Κ. & ΣΙΑ.
Και τότε, τότε(!) μόνο όποιος ξέρει καλά τον Κ.Κ. μπορεί να καταλάβει το τι έγινε. Για τη δικιά μας ιστορία, όμως, συνέχεια στο επόμενο τεύχος._ Σ. Κ.